De profundis domine..... (long text warning, προσοχή, ακολουθεί σεντόνι)

For the past few months, i have been struggling to abstain from making a political statement. But one way or another i am forced -like most Greeks- to make a comment or promote an opinion, given that we are going through events that challenge our logic, wits and ability to convene our thoughts and which spring us to action. I have also struggled not to let myself decide on Sunday’s referendum driven by emotion, but by reason. It comes natural for all us Greeks to follow our sentiment and weight things a conditions intuitively. History has endowed our genes with many instances where despite being few, outnumbered, surrounded by enemies or even mistreated by our own kin, we have made history or even triumphed against the odds. In most cases, the protagonists never made it. But their ideas did. And the notion of not succumbing to the difficulties endured. Antigone slain herself on her brother’s corpse, bound by the laws of heavens and driven by the adamant enforcement of strict city laws that were set on the sole purpose of humiliating (there is no post mortem punishment) the political opposition. And yet, in that very tragedy, Sofokles speaks of Man as a creator of his own wisdom, one that is ever wandering and omnipresent as the wind, a master of beasts, an equal to nature’s destructive force and of being possessed by the pathos of organising cities and in them societies with just rules….
Two hundred years ago, half the span that i have accounts of my own father’s kin, my ancestors rose against the oppressor and tyrant of their time and did this, not being in the lowest caste of their time, jeopardising their rank, possessions and future and dying to protect the newer generation to come. A hundred years ago, down my mother’s line, my grandparents were swept as orphans by great unsettlements of their times and forced to immigrate 2.000km away to a land that looked familiar but was not indeed. They went through two world wars, raised many children and prospered and though you could see the hardship in their hands and heart, you could see only love and caring in their eyes.
Having said all this, i ‘m still struggling for a rational ground by which to say YES to the forthcoming referendum. I am not an expert on macroeconomics. Not an expert in politics too. But i have more than ten years in financial analysis and dealt with enterprises facing bankruptcy or nearing it. I could never understand the dealings and settlements of the past 4 years that the greek governments and the troika have agreed upon. Quite simply, how the hell can you lend a sovereign state, with the same terms you lend a kiosk. And demand that it reforms itself and starts making money. It simply doesn’t add up.
Moreover, and to close this little thesis up, i see no European leaders able to sort out a single issue in the region, even one of moderate scale. Despite letting the US tumble and toil in their foreground and bring it to ruins, they have not had the decency and humanity to care after the humanitarian crisis that has risen in their doorstep and flooding in. They can’t solve the mess with Ukraine, let alone dealing with the ever ageing population of the old continent itself. To them i have to entrust my ideas, dreams and the future of my kids?
I am compelled to vote for NO. Despite the reasoning or the sentimental thesis to which i have come, the moral aspect of letting my ideas go, the disbandment of hope within, is a choice i cannot possibly make. It is the mere survival of these ideas, that makes hope viable in the future, kill them and all is lost. Within and without a EU.

June 2015

//**//

Υποτάσσω τους τελευταίους μήνες τον πειρασμό να τοποθετηθώ ευθαρσώς πολιτικά στα γεγονότα που βιώνουμε όλοι. Είναι εύκολο για κάθε Έλληνα να κρίνει και να αποφασίσει με βάση το συναίσθημα στις καταστάσεις που ζούμε, με τον κίνδυνο να παρασυρθεί από τις διδαχές του γένους. Γιατί πλείστες φορές, αποτελέσαμε το παράδειγμα της επιτυχίας και επιβολής των ιδεών μας κόντρα στο ρεύμα, τις στατιστικές, την τάση και την λογική της εποχής, όσο αντίξοες και αν ήταν οι περιστάσεις που κληθήκαμε να πάρουμε μια θέση. Διευκρινίζω ότι πολλές φορές οι θιασώτες των ιδεών αυτών δεν την έβγαλαν καθαρή. Τα πιστεύω τους όμως μένουν εκεί, διαλαλώντας την αποφασιστικότητα της πίστης τους για τον ορθό λόγο και την δικαιοσύνη. Η Αντιγόνη πέθανε δίπλα στο άταφο κορμί του αδελφού της, ως μνημείο της αντίστασης απέναντι στον άδικο νόμο των ανθρώπων, τον αντίθετο στων “θεών την ένορκον δίκαν”. Και όμως στην ίδια τραγωδία, ο Σοφοκλής εξυψώνει τον άνθρωπο, το πιο τρομερό απ’όλα τα δημιουργήματα, ως εκείνο, που μόνο του διδάχθηκε το πνεύμα το οποίο καθυποτάσσει τα άγρια θηρία, αντιμετωπίζει από την αγριότητα της φύσης και σαν τον άνεμο δεν έχει περιορισμούς στην κατεύθυνση και την κίνησή του στο χώρο και διακατέχεται από “αστυνόμους οργάς”, δηλαδή την ορμή και την θέληση να δημιουργεί ευνομούμενες κοινωνίες.
Και μόνο το παράδειγμα αν αντλήσω των “κοντινών” μου προγόνων, από την μεριά του πατέρα μου, 200 χρόνια πριν, παραμέρισαν τα προνόμια και την περιουσία τους και ορθώθηκαν απέναντι στον τότε δυνάστη, με την πεποίθηση ότι η σπορά τους θα ζήσει καλύτερες μέρες. Και το παράδειγμα αν αντλήσω των παππούδων μου, από την πλευρά της μητέρας μου, 100 χρόνια πριν, σαν ξεριζώθηκαν ορφανοί αμφότεροι από τα αρχεγονικά τους εδάφη και ήρθαν πρόσφυγες, 2.000χλμ μακρυά κουβαλώντας το βιός τους σε ένα ζεμπίλι και έζησαν δύο παγκόσμιους πολέμους και πάλι έφτιαξαν πολλά παιδιά και έζησαν ευτυχισμένοι καταπώς μου είπαν και έβλεπες στην καρδιά και στο πρόσωπό τους τις κακουχίες που πέρασαν, μα στο βλέμμα τους δεν έβλεπες φόβο, μονάχα αγάπη.
Αλλά τα παραμερίζω όλα αυτά. Σκέφτομαι ορθολογικά και βάζω κάτω τις γνώσεις και τις εμπειρίες μου από 12 χρόνια οικονομικής ανάλυσης και πάλι δεν μπορώ να κατανοήσω τα μέτρα που προτείνονται για την χώρα τα τελευταία 4 χρόνια. Πως στο διάολο δανείζεις μια χώρα με τους ίδιους όρους που δανείζεις ένα περίπτερο και περιμένεις ν’ αναμορφωθεί και ν’ αποτινάξει από πάνω της έρμα δεκαετιών και να εμπνεύσεις τον λαό της. Ιδιαίτερα όταν οι αναμορφωτές και διδάσκαλοι είναι μια “ευρωπαϊκή” ηγεσία η οποία δεν έχει λύσει ούτε ένα πρόβλημα στην ΕΕ τα τελευταία 10 χρόνια, που αφήνει τις ΗΠΑ να κονιορτοποιούν την εγγύτερη γειτονιά της, που αφήνει κύματα προσφύγων, θύματα της οικονομικής και πολιτικής ανισότητας να ματώνουν τις ακτές τις που δεν μπορεί να προσφέρει ούτε στους ίδιους λαούς στο εσωτερικό της όσα υποσχέθηκε. Η Ευρώπη έχει απομακρυνθεί από τις γραμμές που χάραξαν τα κράτη μέλη μετά τον Β’ ΠΠ, όταν με νωπή την φρίκη του πολέμου θέλησαν να ορίσουν την περιοχή τους ως μία περιοχή που δεν θα συνέβαιναν ξανά εκείνα για τα οποία κανείς δεν θέλει να μιλήσει. Και έρχονται τώρα και την ισοπεδώνουν ως άλλη πόλη των Πλαταιών. Σε αυτούς τους ανθρώπους θα εμπιστευθώ το μέλλον των παιδιών μου;
Δεν μπορώ παρά να απορρίψω την πρόταση των δανειστών (αυτό σημαίνει ΟΧΙ). Ανεξάρτητα από την διαίσθησή μου, ακόμη και από την λογική εξέταση της θέσης, η αποδοχή της πρότασης θα σήμαινε τον ενταφιασμό των ιδεών και πεποιθήσεών μου. Ως εκ τούτου, είμαι αναγκασμένος να την απορρίψω. Γιατί αν σκοτώσουμε τις ιδέες, ακόμη και αν η αναβολή της υλοποίησής τους δείχνει μάταιη, σκοτώνουμε την πραγματικότητα που αυτές πρεσβεύουν, την πιθανότητα της μετουσίωσής τους σε πράξη.

Ιούνιος 2015